Zaman gitsin,sen kal olduğun yerde

Yazmaktan en korktuğum zamanlardan birinde,yine açıp blog arşivini karıştırdım.Okudukça seni,okudukça kendimi buldum.Kimsenin duymadığına emin olarak sesli sesli güldüm.


Yazıların çoğunda-en umutsuzlarında bile-hep bir heves vardı yaşama dair.Ve bu hevesten güç alarak haklı buldum yaşamaya olan inancımı.



Ben de şaşkınım;senin de dediğin gibi hayatımda hiç tanımadığım birini aslında herkesten çok tanıyormuş gibi olup,kimseye derdimi anlatamayacağım zamanlarda en çok anlayan olduğuna...



Kimbilir bunun da açıklaması sadece yaşamımızdaki gerekliliklerden ibarettir.Öyle olması gerektiği içindir.



Sen insanlara değer vermeyi biliyorsun,kıymetli oluşun buradan geliyor.Çevrendeki insanlar tıpkı benim seni görmeden önce hayal ettiğim küçük kızı buluyorlar sende,katıksız içtenliğinde.


İyiliğe,dürüstlüğe,karşılıksız sevgi ve dostluğa inancımı yitirdiğim zamanlarda hep burada olman güzel.Çünkü bu değerleri inkar edemeyeceğim kadar gerçek bir dostsun.


Zaman gitsin sen hep prenses olarak kal,hayat öyle olmana izin vermese bile...