Dün bir süredir yemek yeme ritüelimden uzaklaşmış fizyolojik ihtiyaçtan ibaret görüp yumurtayla kendimi geçiştirmek istedim.
Kırdığım ikinci yumurta önce kırılmadı,bir kez daha deneyip sertliğiyle karşılaşınca önceden kaynatılıp dolaba konmuş olduğunu düşündüm.Bir miktar çatlayan kabuktan nefret bir koku yükselince işin aslının öyle olmadığını anladım.Kabuğunu ayırıp içinde gördüğüm ise...
Bir bebek vardı içinde,kimbilir ne zaman can vermiş.Daha kabuğundan çıkamadan.İçim acıdı ona,annemin beni calimero diye sevişi geldi aklıma.Çöktüm mutfakta,kabuğun içinde gördüğüm kendime acıdım,ağladım ağladım.
Ne olurdu annemin Calimerosu olarak kalsaydım,büyümeye merak sardım diye mi büyüttünüz beni?
Gitme Calimero.Ölme!
2 yorum:
offf,
ben de bir suredir icimden gelmedigi icin yemek yemiyorum.. ama yumurta olayi cok kotu.. o degil de, durmayan tek sey var zaman. degisimden kacilmiyor!
malesef herşey üstüste gelmek zorunda bu aralar benim için:(
Yorum Gönder