İnsan algısı şartlarla ne kadar değişken.Bunu bugün kendimde birkez daha yaşadım.Üç yıl önce yüzünü bile görmek istemediğim bir insanı bir kapının ardından etrafındaki kalabalığa tezat bir o kadar yanlız ve aciz olduğunu görünce içim acıdı.Öfkemin nedenini bile unutmuşken neden hala sürüncemedeydi bu konu içimde.Erken dönemde olsaydı bu yumuşama durumu,kendime kızardım sözümün arkasında duramadığım kendi otoritemi sarstığım için.Ancak üzerinden çok sular akmış ve delikanım durulmuşken olduğu için takdir ettim objektif bakabildiğim ve kendimi eleştirebildiğim için.
En harabe olduğum zamanlarımda yaptığım gibi kuşbakışı izledim olanları.Yani aslında yoğun bakımda ağzında tüple savunmasız durana değil,düşüncemle duruşum çelişik hem kendimi hem de onu izledim.Bir de hayatımın neresinde durduğuma.Adil tarafında mı,iyi niyetli mi,affedici mi,acımasız mı,duyarsız mı?Yukarıdan bakınca iyilik ağır bastı nihayetinde.Günah çıkarır gibi sokuldum yanına uyanmadan ve yine uyanmadan uzaklaşmalıydım oradan zira hiç sevmem iyiliğin göze sokulmasını...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder