TO TRUST OR NOT TO TRUST

İşte bütün mesele bu!

Trende arka çaprazımda oturan iki teyze nin yol boyu (yaklaşık 4 saat) 'bu devirde kimseye güvenilmez' ana temalı konuşmalarına istinaden...

Ortaokuldayım,96-97 öğretim yılı olmalı.Edebiyat dersinde,öğretmenimiz Kamil Çalışal herkes bi kompozisyon yazsın diyerek bizi azad etti güya.Sınıfta kızılca kıyamet kopuyor.Bende kakara kikiriden sonra,biraz çekinik ardından frenleri patlamış gibi yazıyorum kompozisyonumu;Sürekli elinde salçalı ekmek sabahtan akşama o ev senin bu ev benim gezen lojmanımızın maskotu Erdinç'ten bahsettiğimi hatırlıyorum.Benim babam der sarılırdım babama ağlardı: 'benim babaaam' diye.Babamın da oğlu yok ya çok hoşuna giderdi Erdinç'in onun için ağlayışı.Ben gülerken annemin 'ağlatmayın şu çocuğu' deyip kucağına almasıyla susardık.

Dersin bitmesine az kala kompozisyonlarımızı istedi,herkes birbirine bakıyor.Ben de o kadar beğendim o kadar içime sindi ki yazım,yüzümde yayvan bir sırıtışla gittim verdim kağıdımı.Bekliyorum tepkisini,gözlerim parlıyor içim coşmuş.Okudukça ciddileşti ifadesi.Bitirdi,düşündü.Bana baktı:Nerden yazdın bunu?Önce gülüşüm dondu,sonra gözlerim doldu.

Gülerek verdim diye mi şüphelendi,bende o yazıyı yazacak yeteneği göremediği için mi,yoksa ona da mı öğretilmişti kimseye güvenmemesi gerektiği.Üzerime düşeni yapıp özene bezene bir iş çıkarmışım,geribildirimi motivasyon olacağına demoralizasyon oluyordu.Beklenti içine girmeden yapılan iyi niyetli davranışlar güvensizlikle karşılık bulur özetle.

Teyzeler:Zaman çok değişti kimseye güvenilmiyor deyip durursunuz,bundan 12 sene önce de dünya çok farklı değildi...